Gardna Wielka – pomaga zwiedzać Słowiński Park Narodowy…

Gardna Wielka – węzeł szlaków turystycznych ułatwia zwiedzanie Słowińskiego Parku Narodowego oraz daje możliwość uprawiania turystyki pieszej i rowerowej – wspaniałe warunki do nauki oraz uprawiania windsurfingu i żeglarstwa.

W odległości 6 km od miejscowości znajduje się najwyższa góra – Rowokół (115 m npm), na szczyt której prowadzi szlak pieszy. Z wieży widokowej roztacza się wspaniała panorama okolicy: pas moren od jeziora Gardno do Smołodzina i dalej na wschód, aż do jeziora Łebsko, a w głębi park z latarnią Czołpinską. Smołdzino 7 km. Kluki (skansen) 19 km.

GARDNA WIELKA – wieś położona w gminie Smołdzino, wzmiankowana już w XIII wieku. Jedna z najstarszych wsi w powiecie, która w XII wieku posiadała prawa miejskie. W Gardnie znajdował się silny ośrodek religijny regionu słowińskiego (tu w latach 50-tych XIX wieku prowadził badania nad miejscową ludnością rosyjski uczony Aleksander Hilferding). Do 1845 roku w gardneńskiej świątyni odbywały się msze w języku kaszubskim.

Pierwszy kościół w Gardnie zbudowany w początkach XIII wieku w czasach Świętopełka II był budowlą drewnianą. Późniejszy, średniowieczny był już murowany, ale spłonął w czasie wielkiego pożaru Gardny w 1772 roku.

Obecnie istniejący kościół został zbudowany w 1852 roku (wieża kościelna datowana jest na 1860 rok). Kościół w okresie międzywojennym działał pod wezwaniem Św. Stanisława, obecnie pod wezwaniem Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny. W budowli zachowały się średniowieczne fragmenty murów.

Do ciekawszych, oryginalnych zabytków wyposażenia świątyni należy: dzwon kościelny odlany w 1764 roku w Kołobrzegu przez mistrza Jana Meyera; granitowa kropielnica datowana na XIII/XIV wiek; obrazy znanych niemieckich artystów: “Chrystus Ukrzyżowany” Paula Hintza z 1933 roku, “Matka Boska z Dzieciątkiem” Margaret Neuss-Stubę z 1947 roku. Do połowy XX wieku wewnątrz kościoła, w środku nawy podwieszony był wotywny model, trój masztowego żaglowca. Do dziś ostrołukowe okna kościoła zdobią, zamontowane w 1920 roku, witraże poświęcone niemieckim żołnierzom poległym w czasie I wojny światowej.

LEGENDA O DIABELSKIM KAMIENIU!

Bardzo dawno temu rybak Jost powracał późnym wieczorem z Rowów do Gardny Wielkiej. Noc była ciemna i dął bardzo silny wiatr, co groziło rybakowi niebezpieczeństwem.

Sytuację tę wykorzystał diabeł, proponują mu ratunek za podpisanie cyrografu na duszę. Rybak cyrograf podpisał własną krwią, postawił jednak warunek, aby diabeł na miejscu spotkania wybudował kościół z kamieni, przy czym budowę jego miał zakończyć zanim pierwszy kur zapieje.

Płynąc spokojnie do swej chaty rybak cieszył się z wyprowadzenia diabła w pole, był, bowiem przekonany, że ten nie zdąży na czas.

Po powrocie do domu szybko zasnął i tuż po północy zbudził go straszny hałas. Zerwawszy się z posłania wybiegł na podwórze i zobaczył jak u brzegu jeziora diabeł oparty prawą nogą na wielkim kamieniu dowodził zastępem swych piekielnych druhów, którzy przerzucali w kierunku jeziora belki i kamienie.

Kościół był już na wykończeniu. Rybak – w obliczu niebezpieczeństwa – zapiał wtedy naśladując kura, jednocześnie wszystkie koguty Wielkiej i Małej Gardny.

Diabeł z wściekłości zburzył kościół, po którym pozostała znaczna część kamieni tworząc odtąd Wyspę Kamienną. Na jednym z głazów pozostał odcisk kopyta końskiego, ślad po czarcie.

W czasie budowy kościoła na jeziorze Gardno diabeł stał na ogromnym kamieniu, leżącym na brzegu pomiędzy Gardną Wielką i Małą. Stamtąd, z pejczem w ręku, kierował całą budową.

Na kamieniu, gdzie stał widoczny był odtąd: odcisk kopyta końskiego i stopy kurzej. Obok znajdowała się dziura, w której opierała się rękojeść pejcza. Kamień ten nazwano odtąd diabelskim.

Zapraszamy!